Zrodzona z toni jeziora, lekkiej bryzy i porannej rosy Flavia nie jest typową syreną. Jest nieco mniejsza i niższa od swoich morskich kuzynek. Skóra w barwach turkusu, tylko w niektórych miejscach nosi znamiona łusek. Kobieta lubi wplatać w swoje zielonkawe włosy muszle, wodorosty lub liście tataraku. Jej suknia przypomina falujące pod taflą jeziora wodne i głębinowe rośliny. Flavia posiada skrzydła, jednak nie pozwalają one się jej wznosić.

Życie nauczyło ją podejmowania trudnych decyzji. Umie zawalczyć o swoje i często to okazuje, rzadko odpuszcza. Nie jest typem spokojnej i cichej kobiety, ale też nie zachowuje się wiele głośnych dzierlatek z miasta. Flavia po prostu wie czego chce.

Zaprawdę nie są zbadane wszystkie zakątki i historie Elmoreden. Tak też jest i w tym przypadku. Jakim cudem syrena znalazła się w wodach jeziora, tego nie wie nikt poza nią samą. Historia Flavii, to historia platonicznej miłości między człowiekiem, a istotą z głębin. Jednakże opowieść ta ma szczęśliwe zakończenie i pokazuje, że prawdziwa miłość nie zna granic. Syrena przez dłuższy czas swojego życia miała niemal wszystko, czego do szczęścia potrzeba młodej kobiecie: piękno, bogactwa, nieograniczoną przestrzeń, ale nie miała powodzenia w miłości. Większość kandydatów, których wybierano dla niej uważało ją za potwora, albo mamuna, których tak pełno jest w Lesie Złudzeń i które wodzą na pokuszenie beztroskich podróżnych. Lata mijały, a Flavia nie mogła pogodzić się z wizją życia w samotności. Wtedy los postawił na jej drodze człowieka o sercu czystym niczym kryształ, Merricka zwanego Bochnem. Mężczyzna wracał z dostawą, z Aden do swej karczmy w Osadzie Myśliwych. Jakiś głos w jego głowie nakazał mu obranie drogi innej niż zwykle. Zatrzymał się więc w okolicy wodospadu, aby odpocząć w cieniu i chłodzie. Poczuł się dziwnie senny, jakby ktoś kładł ogromny ciężar na powiekach. Choć znał wiele legend o znajdującym się nieopodal Lesie Złudzeń, Merrick nie mógł przypuszczać, że jest to skutek sztuczek istoty niezwiązanej z lasem. Nie mógł ocenić ile godzin przespał nad brzegiem wody, bo gdy się zbudził, słońce zaczęło zachodzić. Jednak nie to zaskoczyło młodego mężczyznę, lecz widok osoby, która drobnymi dłońmi głaskała jego włosy. Czy był wystraszony? Nie, o dziwo czuł wewnętrzny spokój, czuł jak znikają wszelkie jego troski. Flavia przemówiła do mężczyzny we wspólnym języku, który wielokrotnie słyszała od kupców i handlarzy przemierzających trakt. Zadała Merrickowi jedno pytanie:

- Czy uważasz, że jestem potworem?

Merrick podniósł się na równe nogi, jakby rażony gromem. Zamrugał kilkakrotnie, zaś Flavia potarła dłonie delikatnie, a wokół niej pojawiła się mgiełka, dmuchnęła nią w stronę mężczyzny. Po czym ponowiła pytanie.

- Czy uważasz, że jestem potworem?

I tym razem pytanie, które zadała wydało się Merrickowi dziwne, odkaszlnął cicho w pięść, poprawił skórzany kubrak i uśmiechnął się nieśmiało w stronę kobiety.

- Nie uważałem cię za potwora ani chwilę wcześniej, ani teraz. Czy to jakiś test? Dlaczego mnie o to pytasz?

Flavia strzepnęła włosami, zaśmiała się zawadiacko. Najwyraźniej mężczyzna był odporny na jej drobne, syrenie sztuczki. Klasnęła w dłonie i wskoczyła do wody, aby zniknąć w jej głębinach. Merrick poczuł, że to nie będzie ostatnie spotkanie między nim, a niezwykłą istotą. Toteż przy każdej kolejnej wyprawie po towary, zatrzymywał się w drodze powrotnej przy wodospadach Anghela, aby znów ujrzeć piękną Flavię.

	Mawia się, że Flavia nie przepada za Panią Jeziora, obie kobiety mają bardzo mocne charaktery i spierają się o tereny jeziora Narsill.
	Flavia ponoć dysponuje tak sporą mocą, że jest w stanie spędzić czas poza wodą, jednakże co noc i tak wraca do swojego domu.
	Złośliwi twierdzą, że uczucie łączące Merricka i Flavię jest wynikiem uroku jaki syrena rzuciła na mężczyznę.